Ojciec Pana Drużyłowskiego był członkiem Samoobrony Wileńskiej i żołnierza I Dywizji Litewsko-Białoruskiej.
Pan Józef kształcił się w szkole „Dziecko Polskie”, a następnie Szkole Powszechnej i Gimnazjum Ojców Jezuitów w Wilnie. Podczas okupacji niemieckiej w 1941 r. kontynuował naukę na tajnych kompletach i pracował jako robotnik w szpitalu wojskowym na Antokolu.
W szeregach AK uczestniczył w akcjach zbrojnych : Mikuliszki, Rudomino, Czarny Bór, Mickuny, Grauzyszki, Soleczniki, Pawłowo, Murowana Oszmianka, Troki, Jaszuny i Operacji „Ostra Brama”.
Po zdradzie sowieckiej w lipcu 1944 r. unika rozbrojenia w Puszczy Rudnickiej i wraca do Wilna.
Przebywając na przymusowym zesłaniu w Workucie, bez prawa opuszczania miejscowości, poznaje swoją przyszłą żonę – Irenę Zawrocką z Poznania, także łagierniczkę. Do Polski w 1955 r. powraca już z żoną Ireną i dziećmi – Aleksandrą i Edwardem.
Po powrocie do Kraju z zesłania Pan Drużyłowski osiedlił się we Wrocławiu, gdzie w międzyczasie z Wilna przenieśli się jego mama Bronisława i brat Jerzy. Tu ukończył wyższe studia techniczne i pracował jako elektryk – organizator produkcji. W 1959 r. urodził się jego najmłodszy syn Zygmunt. Po przejściu na emeryturę w 1982 r. pracuje odtąd jako tłumacz przysięgły jęz. rosyjskiego i jęz. czeskiego.
Nagrane wspomnienia Pana Drużyłowskiego z 1991 r. znajdują się w Archiwum Wschodnim Fundacji Ośrodka Karta – AW I/138.
Aktywny działacz Okręgu Dolnośląskiego Światowego Związku Żołnierzy AK, w latach 1991-2000 pełnił funkcję prezesa Środowiska Wileńskiego tego Związku we Wrocławiu, a także funkcje w Zarządzie Okręgu i Prezydium Zarządu Głównego ŚŻZAK. Aktywnie działał także w Stowarzyszeniu Łagierników Żołnierzy AK.
Pan Drużyłowski zmarł po długiej chorobie we Wrocławiu w 2007 r. i został pochowany na Cmentarzu Osobowice – pole 142, rząd 7, grób 129.