Pani Durlik urodziła się w rodzinie inteligenckiej, jej ojciec był inżynierem rolnictwa. Przed II wojną światową ukończyła szkołę powszechną w Wilnie, a Gimnazjum OO. Pijarów w Lidzie. Należała do harcerstwa, była drużynową III Drużyny im. Królowej Jadwigi.
Aresztowana przez NKWD we wrześniu 1940 r., więziona w Lidzie do 23.06.1941 r. (inwazji niemieckiej na ZSRR). Tego dnia miejscowa ludność (młodzież i rodzice aresztowanych) rozbiła więzienie i wypuściła więźniów. 06.02.1944 r. poślubiła Jana Leona Durlika – również żołnierza AK, 2 batalionu kpt. Jana Borysewicza (ps. „Krysia”) 77 Pułku Piechoty AK. Pani Durlik brała udział w drugiej linii zabezpieczenia akcji zbrojnej odbicia więźnia w Lidzie (18-19.01.1944 r.). Jej dowódcą w przygotowywaniu tej akcji był por. Jan Zaręba (ps. „Zen”). Po odbiciu więzienia przez pluton Alfreda Fryesa (ps. „Bez”) brała udział w przerzutach uwolnionych.
Współwięźniowie z łagru Ber-Tag w Żen-Ołp, Magadan : Zdzisława Paczosińska (Lwów), Zofia Nojgebaure (Lwów), Aniela Kozak (Lwów), Alina Kopisto (Lwów), Zofia Słowikowa (Wilno), Kazimiera Zajączkowska-Rudnicka (Wilno), Helena Nisuto-Woźniak (Żołudek), Janina Strundis (Wilno), Janina Wojnicka (z UBK), Irena Olizar, Jadwiga Sokołowska, Aniela i Andrzej Mackiewicz (Lwów), Edward Stefanowicz (przedwojenny oficer), Cezary Turski (polski intelektualista urodzony w Rumunii), Jan Woźniak (Cichociemny). Osoby zapamiętane z zesłania : jw oraz koledzy : Zygmunt Paczosiński (Lwów), kpt Leopold Świkła ps. „Adam” (Insp. AK Łuck, dowódca zgrupowania „Osnowa”), kpt Wacław Kopirko ps. „Kra” (cichociemny, szef Kedywu Insp. Łuck), kpt Edward Stefanowicz ps. „Strach” (Wilno, kom. Szkoły Podchorążych), plut. Alfred Fryes ps. „Bez” (2 batalion „Krysi”, 77 Pułku Piechoty AK), Henryk Myszczyński (Wilno), Józef Nosowicz (Lida), Stanisław Filipczyk (Lida), Stanisław Jackiewicz (okolice Lidy), Feliks Łukaszewicz (Święciany), Jan Radomski.
Drogę powrotną do Kraju odbyła w transporcie ok. 600 polskich łagierników – z Magadanu statkiem „Feliks Dzierżyński”, następnie koleją do Chabarowska i dalej do granicy polsko-radzieckiej – punkt Żurawica.
Pani Durlik po wojnie pracowała jako pracownik umysłowy, a następnie prowadziła rzemiosło artystyczne – ceramika.
W 1990 r. była w trakcie pisania wspomnień. W tymże roku został z nią nagrany przez Archiwum Wschodnie Ośrodka Karta wywiad biograficzny : http://www.audiohistoria.pl/web/index.php/swiadkowie/osoba/id/1292
Kolejny wywiad został nagrany w 1991 r. :
http://www.audiohistoria.pl/web/index.php/swiadkowie/osoba/id/1293/from/szuk
Zmarła w maju 2014 r. i została pochowana na Cmentarzu Komunalnym Firlej w Radomiu – sektor D14, rząd 1, grób 7