Pan Bokiej pochodził z wielodzietnej rodziny (5 dzieci). Rodzice mieli przed wojną 10 ha gospodarstwo. W 1939 r. ukończył 6 klas szkoły powszechnej. Dalszą naukę przerwała wojna i zarządzenie władz litewskich o rozwiązaniu starszych klas. Pan Bokiej pomagał więc rodzicom w gospodarstwie. Choroby serca i płuc pozwoliły mu uniknąć wywiezienia na roboty przymusowe do Niemiec w roku 1941. W 1944 r. wstępuje i walczy w szeregach AK. Po rozwiązaniu szeregów AK w lipcu 1944 r. zostaje wraz z innymi żołnierzami rozbrojony przez Sowietów w Puszczy Rudnickiej. Dzięki pomocy koleżanek udało mu się zbiec z kolumny jeńców kierującej się do Miednik. Ukrywał się przez jakiś czas, by ostatecznie powrócić do pracy na gospodarce. W 1945 r. w potyczce z bojcami sowieckimi został silnie postrzelony w uda i przez miesiąc leczył się w szpitalu św. Jakuba w Wilnie. Ukrywał się ponownie, by w sierpniu 1945 r. idąc po sprawunki do sklepu zostać aresztowanym na ulicy w Wilnie przez NKWD. Przebywał w więzieniu NKWD przy ul. Ofiarnej, gdzie poddano go licznym przesłuchaniom, dawne rany postrzałowe nie goiły się. Dzięki pomocy kierowcy więźniarki, który przekazał wiadomość o jego uwięzieniu i procesie rodzinie w Wilnie, rodzice dowiedzieli się w 10.1945 r. o jego losach. W 1954 r. przebywając na zesłaniu Pan Bokiej ożenił się z Ireną Czepułkowską, która do Krasnojarskiego Kraju była deportowana wraz z mamą i bratem. Mimo, iż mógł już w 1954 r. powrócić w rodzinne strony, ale bez żony, dopiero gdy i ona została zwolniona przez władze sowieckie, przyjechali na Wileńszczyznę w 1956 r. już z 2-letnią córką. Mama Pani Ireny zmarła na Syberii w 1956 r., a brat powrócił do Polski w 1958 r. Po powrocie z zesłania Pan Bokiej z rodziną pozostał na Litwie. Pracował jako cieśla-stolarz. Miał także syna. W 1984 r. przeszedł na emeryturę. Aktywny członek Klubu AK na Litwie.