Pod koniec lat 20-tych XX w. rodzice wraz z Panem Czeżykiem z Mielnika przenieśli się na drugą stronę Bugu do wsi Hołowczyce (pow. Biała Podlaska, woj. lubelskie). Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1937 r. Pan Czeżyk wyjechał do Warszawy, gdzie pracował w charakterze ucznia w sklepach ucząc się jednocześnie w wieczorowej zawodowej szkole handlowej. Tam też działał w harcerstwie. Kampanię wrześniową 1939 r. spędził w Warszawie, gdzie jako harcerz wykonywał prace pomocnicze w czasie oblężenia stolicy. W 1940 r. ukończył działającą jeszcze swoją szkołę i powrócił do rodziców do wsi Hołowczyce w pow. Biała Podlaska. Pracował tu w różnych okresach i miejscowościach, prowadząc sklepy wiejskie Rolniczej Spółdzielni „Społem” z siedzibą w Platerowie. W I połowie 1941 r. wstąpił do OWZJ, gdzie założył drużynę we wsi Hołowczyce. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej przyjął propozycję swego bezpośredniego dowódcy Henryka Demianiuka ps. „Kowalski” zamieszkałego we wsi Klepaczew – dowódcy II sieci kolportażu centralnego z Warszawy na Białostockie kolportażu tajnej prasy na tereny wschodniej Polski przez granicę na Bugu. Odbył ponad 15 wypraw kurierskich. Punktem kontaktowym za Bugiem była dla nich plebania parafii rzym-kat w Tokarach (proboszcz ks. Lipecki). Z uwagi na zagrożenie wywiezieniem do pracy przymusowej do Niemiec Pan Czeżyk okresowo podejmował pracę kierownika sklepów, jednakże po pewnym czasie powracał do intensywnej pracy konspiracyjnej.
Po przekształceniu Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy w 1943 r. na terenie woj. białostockiego w NSZ, w czerwcu 1944 r. struktury te zostały formalnie przyporządkowane Komendantowi Okręgu Białostockiego AK – płk Władysławowi Liniarskiemu ps. „Mścisław”. Pan Czeżyk współpracował w konspiracji do września 1943 r. m.in. ze Zbigniewem Michalskim ps. „Piłat”.
Po wkroczeniu wojsk sowieckich na te tereny i rozpoczęciu aresztowań żołnierzy AK, przymusowego werbunku do wojska Pan Czeżyk zaczął ukrywać się poza domem. Został aresztowany w listopadzie 1944 r. przez NKWD we wsi Rzewuszki na skutek donosu.
Po powrocie z łagru do Polski zamieszkał z rodziną w Trójmieście, gdzie do 1952 r. nie mógł znaleźć zatrudnienia. Był nękany wezwaniami do miejscowego UB. Następnie ukończył Technikum Finansowe w Sopocie i pracował jako księgowy, ekonomista zaopatrzenia, rzemieślnik.
W 1990 r. spisywał swoje wspomnienia. Pragnął je złożyć w Archiwum Wschodnim.
W aktach Stowarzyszenia znajduje się szczegółowy życiorys Pana Czeżyka.
Pan Marian zmarł w styczniu 2018 r.