Pan Janowicz przed aresztowaniem ukończył w czerwcu 1942 r. Wileńską Średnią Szkołę Handlową.
Zdaniem Pana Michała z otrzymanych w 1997 r. od prokuratury wileńskiej kopii jego teczki z więzienia w Łukiszkach wynika, że NKWD nie wiedziało o jego działalności w AK, jedynie się jej domyślało. W łagrze w Magdalenowce Pan Michał był chory na dyzenterię (pobyt w „izolatorze”) i zapalenie opłucnej.
W czasie ucieczki z łagru Kalininka na skutek obławy zorganizowanej przez kolejową milicję Pan Janowicz rozdzielił się z współtowarzyszem – Panem Sotkiewiczem i w ciągu 10 dni samotnie dotarł do Wilna. Z kolegą zobaczył się już ponownie na miejscu w Wilnie. W Polsce nigdy się nie spotkali. Pan Janowicz nie wie czy wyjechał z Wilna. Po powrocie do Wilna Pan Janowicz nie zastał w mieście rodziny. Ukrywał się dzięki kolegom, głównie Leszka Iwaszkiewicza znanego mu z „handlówki”. On skontaktował Pana Michała w 11.1945 r. z kierownikiem transportu nr 73 „szpitalnego”. Dzięki temu wyjechał on 28.11.1945 r. z Wilna bez dokumentów, ukryty przez siostry zakonne opiekujące się chorymi.
Po przyjeździe do Kraju pracował jako technik-ekonomista. Z uwagi na szybki wyjazd z Wilna po ucieczce nie był nękany przez UB.
Przekazał swoje wspomnienia z uwięzienia i pobytu w łagrach do Archiwum Wschodniego Ośrodka Karta. Wspomnienia z działalności w Okręgu Wileńskim AK przekazał w Krakowie Panu prof. Leszkowi Bednarczukowi.